Taki chłód schłodził mnie, że zimno.
Wysiadam na piątym. Wyżej nie pofrunę.
Mijam drzwi kolejne: takie same u mnie.
Lustro w przedpokoju szczerzy do mnie zęby.
Mogłabym uderzyć – znowu szydzi ze mnie.
Patrzę w dół na chodnik: parking znów zajęty.
I tak nie wyskoczę, przecież piąte piętro.
Taki chłód schłodził mnie, taki głód zgłodził mnie
Że zimno.
Ktoś natrętnie stuka. Pustka się przywlokła.
Wpuszczam ją do siebie: siada koło okna.
Pijemy do świtu. Ona się zalała.
Śpi w zmiętej pościeli – nic z siebie nie dała.
Oczy zapuchnięte, wtulam głowę w ścianę.
Lizol liże schody. Cieć otwiera bramę.
Sterczę z ciężką głową, sączę kwaśne mleko
Z chodnika do nieba znowu za daleko.
(fragment pochodzi z Kliniki lalek Małgorzaty Holender)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz